Når vart det eigentleg galt å vere flink pike - eller ein flink person?

Mange studentar har høyrt utsegner som hintar om at det å ha driv og målretta innsats er farleg og at det fører til utmatting, stress og psykisk uhelse. Men treng det vere slik?

I denne artikkelen vil eg slå eit slag for dei som har ambisjonar, som aspirerer etter gode resultat og som likar å jobbe mot ein tenkt suksess. Til desse vil eg også gi tre råd – tre råd som er avgjerande for å leve godt med drivet etter å få til ting.

Ambisjonar er måla du ønskjer å nå. 

Krav er dei måla du må nå. 

Er du ambisiøs og vil bevare god psykisk helse er dette skiljet avgjerande. Du kan prøve å bli god, men du må ikkje. Gjer du ambisjonane dine om til krav risikerer du å bli sjølvkritisk og perfeksjonistisk. Dette tærer på den psykiske helsa di. 

For du kjem til å gå på trynet om du vil bli god. Det er ikkje eit spørsmål om om, men når. Å streve mot eit ambisiøst mål krev innsats og det inneber tilbakeslag. Då treng du ei indre stemme som støttar og ikkje kjeftar. Snakk til deg sjølv som du ville snakka til din beste venn.

Mange ambisiøse studentar er redde for å blir late og slurvete og endar opp altfor kritiske utan å eigentleg vere klar over det. 

Konstruktiv kritikk handlar om å lære: Kva gjekk gale? Kva kan eg gjere annleis neste gong? Er du konstruktiv tenkjer du på feilen din eit par gongar før du går vidare.

Destruktiv kritikk handlar ikkje om læring – det er sjølvstraff. Slik kritikk går i ring og gjer at du sit fast i «korleis kunne eg...?» og «så jævla dum eg er». Er du destruktiv kvernar du på feilen din lenge utan å gå vidare. 

Hugs!

Ambisjonar kan gi driv, glede, spenning og entusiasme. Men da må ambisjonane få vere berre ambisjonar og ikkje bli til krav. Det er heilt topp å ville bli flink, men ikkje krev det av deg sjølv. Og hugs å vere god er ikkje det same som å vere perfekt.